14 ay 10 gündür çocuklu bir hayatımız var, çekirdek aile olarak..Aslında buna hamilelik dönemini de eklemek gerekiyor.Kimine göre kısa kimine göre ise uzun bir süreç..
İlk zamanlarda "Aman da ne uslu bebek, sesi çıkmıyor bunun" tarzı söylemlerin yerini "yaramaz mı olacak bu çocuk ne?" ifadelerine bıraktığı günlerdeyiz.
Bu 14 aylık süreçte kendimize göre bir rutin oluşturmuştuk, anne/baba - anneanne - babaanne arasında.. ne zaman ki ben ameliyat oldum, bütün rutin değişti, tepe taklak oldu. Ameliyat sonrası kızımı kucağıma alamama, ağır kaldıramama, evde dinlenme dönemi derken oluşan tüm rutin bozuldu. Ve tabi ki bu rutinin bozulması herkesi etkilese de en çok kızımızı etkiledi.
Bir çok kitap okuyup, bir çok uyku yöntemi arasından kendimize, ailemize uygun olanı seçmiştik, seçmiştim.. Bir çocuğum olmadan önce danışanlarıma verdiğim tüm tavsiyeleri rafa kaldırıp "Çocuğun olunca görürsün" bakışları altında yapmamam gereken şeyleri yaptık..Şimdi ise sık kullandığım bir ifade var "Her çocuk, her aile farklı". Daha çok otizm alanında uzmanlık sahibi olduğumdan aslında ailelerle konuşurken bu ifadeyi çok sık kullanırdım ama bire bir yaşamak bambaşka bir şeymiş ve evet aslında okuduklarından ne kadar farklıymış çocuk ve ne kadar aynıymış.. Bir çok kitap size "şu şekilde uyutun", "şunu yapın", "kesinlikle ağlamamalı", "ağlayabilir", "beraber yatmayın", "kendi başına uyusun", "sizinle uyuyabilir" v.b. anahtar kelimelerle çocuğunuzu nasıl uyutmanız, nasıl davranmanız gerektiğini göstermeye çalışır..
fakat eğer psikoloji el kitapları sorunlarımıza çözüm bulup, hayatımıza yön verebilseydi ve biz ne yapmamız gerektiğini öğrenebilseydik bu kitaplardan çocuklarımızın bütün ruhsal bozukluk belirtileri çoktan ortadan kalkardı.
Nasıl ki yetişkinler için psikologa gidip çözüm arıyorsak -bireye özel- aynı şekilde çocuklarımız için de danışmanlık hizmeti almalıyız..(eğer gerekiyorsa- bir statü göstergesi, vicdan rahatlatma aracı olarak kullanmadan- ki bu bir başka yazının konusu)
--Daldan dala atlayarak asıl yazmak istediklerimden uzaklaştığımı fark ettim:)--
Gelelim bu yazının asıl konusuna... Evet şimdi gecede milyon defa kalkan, kendi başına uyumayan ve gecenin bir köründe çığlıklarla ağlayan küçük bir canavarımız oldu, annesinin ameliyatıyla.
Ada ben ameliyat olmadan önce de gece sık uyanırdı, ama ben yatağının yanında otururken kendisi uyurdu (Gündüz anneanne, babaannenin ayakta sallayarak uyutmasına rağmen). Uyumadan önce banyo, giyinme, kitap okuma ve anne sütü rutininden sonra yatağına yatırıp yanına oturduğumda en fazla yarım saat sonra dirense de uyunan Ada gece en az iki en fazla ise 4-5 kez uyanır fakat su içip, emziğini verince ya da emzirince zorluk çıkarmadan yatardı. Bazen ise yanımıza gelirdi uyumak için..
Ama son 15 gündür bu halinden eser yok, kesinlikle her gece yanımızda, kendi başına uyumuyor, her gece ağlayarak kalkıyor ve ben kucağıma alamadığım için babası alıp bana getirene kadar uyanıyor ve uyumak bilmiyor..
Peki şimdi ne yapmalı??
Şu an bir kaç yöntem deniyorum, başarılı olan ve olmayanlar ise bu süreç tamamlandığında bir başka yazıda..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder