Filmlerde terapiste giden kişi genelde bir divana uzanır ve başlar çocukluğunu anlatmaya ya da en iyi ihtimal oturup gündemindeki konulardan bahseder ve terapist sorar: "Peki annen/ baban?"...
Dönüp dolaşıp konu aynı yere gelir.
Evet doğduğumuz andan itibaren- ki artık hamilelikte bu sürece giriyor- anne ve babamıza ya da bize bakacak birine ihtiyacımız var, yaşamımızı sürdürmek için. Bu süreç içerisinde bize bakan kişilerin davranış ve tutumları bizi etkiliyor fakat neden herkesi aynı etkilemiyor? Neden bir çocuğa annesi bağırdığında bu onun tüm hayatını etkileyecek bir travmaya yol açarken diğerinde bu gözlenmiyor. Evet tabii ki mizacımız, bu duruma ne kadar maruz kaldığımız ve bu bilgiyle ne yaptığımız çok önemli. Daha uç bir örnekle açıklarsak tacize uğrayan bir çocukta niye hep aynı tepkiler gözlenmiyor??
Bir çocuk bu durumu önemsemeyip belki bilinçaltına atıp hiç tepki vermezken, diğeri ise yemeden içmeden kesilecek bir duruma gelebiliyor?!
Çocukken ne yaşadığımız, bize nasıl davranıldığı çok önemli fakat daha da önemlisi bizim aldığımız bu bilgileri nasıl işlediğimiz ne karar verdiğimiz -senaryomuzu nasıl şekillendirdiğimiz-
Annemiz babamızla yaşadığı ilişkide mutlu olamayıp herşeyini bize adayıp güçsüz bir kadın profili seçebilir. İşte burda başlar bizim rolümüz ; biz bu ilişkiden yara alan annemizin haline üzülüp annemi kurtarmalıyım kararı alip -güçlü ol- mesajıyla herşeyle başa çıkmaya çalışan biri olabileceğimiz gibi tamamen kolumuz kanadımız kırılmış bir şekilde davranmayı seçip - yine annemizi kurtarmak adına- annemizin ilgisini çekebiliriz.
Burada anne babanın suçu yok mu?! Peki o niye bu şekilde davranıyor?! Ya onun anne babası ona nasıl davrandı?!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder